Dom z oryginalną elewacja i
wyjątkową historią. Został zbudowany w latach 1924-27 wg projektu Romana
Felińskiego. Podczas II wojny światowej w ogródku za domem zostały zakopane szklane naczynia z nazwiskami dzieci uratowanych z getta. W 1944 roku budynek
częściowo spłonął, uratowano fasadę i suterenę. Butelki zostały zniszczone przez złodziei, kartki nie przetrwały. Nadpaloną ścianę rodzinnego
domu Hanna i Gabriel Rechowiczowie uzupełnili otoczakami przyniesionymi z
Wisły, a w gładki tynk wtopili fresk w kolorze sieny. W czasach PRL-u było to jedno z
najmodniejszych miejsc w Warszawie.
Lokalizacja: Śródmieście